به گزارش ایرنا، قلم، راز خود و نیاز دیگران را بر سیمای سفید کاغذ می ریزاند و حرف و کلمه و جمله را با سطر پیوند می دهد تا عبارات سخن بگویند، حوادث رُخ کنند و معانی منتقل و خاطرات ماندگار شوند.

اما این روزها ، قلم در فقدان ارباب خود عزادار است و روایتگر هیچ رخدادی نیست، چهار، ده روز است که بغضش را پنهان کرده و غم می خورد وهیچ بُرون نمی دهد، اشکش به آسمان می رود و یار را در خانه زار می جوید.

آری؛ قلم مدتی است که شهباز وار ، سامی را در بین ستارگان می خواند و خورشید نامش را به کهکشان را ه شیری می سپارد تا پژواک پژاره(غم) را از خانه مطبوعات ایلام بزداید.

قلم درفراق فرشته فرهمندش، محزون است و مغموم و چهل روز است که صدای سامی را می طلبد و شقایق، شهباز را بهانه می کند.

او چون اویس قِرَن، شمیم شهبازی را در قطعه هنرمندان استشمام و مُرَکّب مهربانیش را در بین یاران یافته است.

شمع وجود حاج سامی شهبازی، چهل شبانه روز است که در سایه سنگین عدم قرار گرفته و اقلیم عمر و عمود آشیانه همکاران را تاریک و دیجور کرده است.

چند روزی است که چراغ افاضاتش در قرارگاه کرونا خاموش، جمال جمیلش در کارگروه خالی و درخت وجودش در بوستان دوستان سربزیر است.

چندصباحی است که کِلکِ کرامتش به قلم فرمان نمی دهد، جام جهان بینش بر فراز جانمان در جولان نیست و نجوای نجابت او، گوش هوشمان را نمی نوازد.

گویا درغیبت خادم خانه و پژاره پژمان، دست و دل و دانش و دیده قلم نیز درچنبره افسردگی گرفتار شده و قادر به ابراز وجود نیست .

پس بیاییم در عزای قلم شریک شویم و نام نیک اربابش را در گلدان ابدیت جاودانه کنیم.

روحش شاد و یادش مستدام.