آفتاب ایلام | رضا میرزاد| زمین سیاست، بازی‌های عجیب و باورنکردنی خود را دارد، بازی‌هایی که آغاز آن با دیپلماسی داخلی و خارجی آغاز و تا مذاکرات پشت درهای بسته امتداد پیدا می کند.

توافق‌های پنهانی، زد و بندهای مخفیانه، پروگاندای عملیاتی، تخریب و تائید بخشی از نیازهای بازی‌های سیاسی است که در بطن آن مستتر است.

سیاست پیشگان و سیاست بازان با این بازی‌ها آشنا هستند و این آشنایی تا جایی است که نیک می دانند نزدیک شدن به نهاد قدرت سیاسی در کشور عبور از این معابر است.

هیچ کنشگر سیاسی طالب منصب و قدرت از این امر مستثنی نیست.

هرچند صاحب منصبان بر اریکه قدرت نشسته‌ خود را "وام‌دار" نمی‌دانند اما به واقع افکار عمومی به "وام‌دار" بودن آنان‌ به اهرم‌های قدرت واقف و مردم زیرک تر از آنند که چنین گفته‌ای را باور کنند.

 "وام دار بودن"،" و حضور در بازی‌های سیاسی" و ...  در حال و آینده ضعف بازیگران عرصه سیاست نیست و برنده بازی به دست آوری مدال پیروزی و ناکام گذاشتن رقبا نشان از زیزکی، قدرت چانه زنی و توان  نهادهای پنهان قدرت است.

اما بازیگران پیروز نباید شیوه ناناپرهیزگارى پیشه کنند و افکار عمومی را به بازی بگیرند و حال که در بازی سیاست بر بازیگرانی که راستى پیشه کرده‌اند پیروز شده است. تصورش آن باشد که مردم نیز رقیب او در بازی سیاست هستند و با بیان کلمات غیر قابل باور خود را به دروغ گفتن و فریفتن مردم مجاز کند.

با این وصف نتیجه مردم فریبی برخی از سیاست پیشگان و بازیگران عرصه سیاست که خود را بری از حمایت، رایزنی و ... برای رسیدن به قدرت می دانند، اقدام و عمل آنان عدم اعتماد به مسئولان دولتی را در پی خواهد داشت.

تلاش آنان برای باور پذیری مردم به "وام دار" نبودن زمانی محقق می‌شود که علاوه بر تقویت سرمایه‌اقتصادی، به افزایش سرمایه اجتماعی هم توام شود و اعتماد و پیوند اخلاقی را  موتورِ محرکِ جامعه بداند.
چرا که در دنیای شفاف و شیشه‌ای امروز عملکردها زود به معرض دید همگان قرار می‌گیرد و پیآمدهای آن در مرعی و منظر مردم قرار می‌گیرد.