آفتاب ایلام|چه در ایران قبل از اسلام و چه بعد از آن زنان در کتاب شاهنامه فردوسی همواره مظهری از پاکی و نجابت بوده اند .
حتی عروسی رستم پهلوان ایرانی با دختر شاه سمنگان چنان آمیزه هایی از شرم و حیا دارد که به فردوسی باید درود خاص گفت یا حتی در داستان سودابه با آنکه یک چهره منفی از یک زن را نشان می دهد باز سیاوش نمادی از پاکی ونجابت این فرهنگ است .
در فرهنگ بومی خودمان این زن با ایفای نقش مادری شیرش به محل محکم ترین سوگند ها تبدیل می شود .
بزرگی ها باید کرد و مروت ها باید داشت و بر بلندای قهرمانی ها باید ایستاد تا این شیر مادر حلال باید گردد .
چه بسیار رزمندگان بودند که با طلب حلالیت از مادر و شیر او خونین بال پر کشیدند و سوی افلاک رفتند ‌
موسیقی ها و شعر ها بابت این شیر مادر سروده شد و حماسه سازی های فراوان.
دشمنان این آیین و سرزمین نیک بر این نکته واقف گشته اند تا مادر هست و اسطوره های دینی وملی از باب حجب و حیای زن ایرانی کسی توان نگاه بد و اندیشه ناپاک در سودای حمله به سرزمین را ندارد .
لذا قداست شکنی پی این شیر زنان با روش های گوناگون در پیش گرفته اند تا راز ها و رمزها از جعبه فرهنگ تداوم بخش بگشایند و با بی اعتبار سازی آن همچون یک نگاه کالایی بر آن بتازند.
اما نیک یادمان باشد این شیر پاک ودامن پر مهر مادر است که برکت می آورد و حرکت آفرین است
دامن این سترگ مادر است که به محل معراج مردان تبدیل می شود .
دقت فراوان باید پیشه کرد که در دام نامحرمان که حرمت ستیزی پیشه و اندیشه آنها بهر ریشه ستیز ی است نیفتیم.

محمد رستمی فعال فرهنگی

انتهای پیام/