از نظـر علـم معناشناسی، این اصطلاح تغییر‌ و تحولات‌ معنایی‌ وسیعی یافته؛ ولی در کاربرد رایج و عام، بـه‌ معنای‌ روش یا شیوهای اسـت بـرای بـرگزیدن تعداد معینی از افراد از میان شـمار کـثیری از کـسانی که برای‌ تصدی‌ یک‌ منصب یا مقام، خود را نامزد کـردهانـد. انتخابـات طـی‌ دو سـده اخیـر در سراسر جهان به صورت تنها شیوه مـقبول و مـطلوب انـتخاب رهبران سیاسی و زمام داران درآمده‌ است.
در تعریفی دیگر، انتخـاب سلسـله اقـدامات و عـملیـات مـنسجم و پیوسـتهای است که‌ در‌ محـدوده جغرافیـایی مشـخص و در زمـانی محـدود و معـین صورت می گیرد و منجر بـه بـرگزیده شـدن‌ فرد‌ یا‌ افـراد خاصـی از سـوی اکثریت مردم می شود. اجرا و انجام این سلسله اقدامات‌ و عـملیات‌ کـه مـنجر به این نتیجه گردد، اصطلاحا برگزاری انتخابات نامیده می شود؛ بنابراین آنچه‌ در امر انـتخابات اصـل تعیین کننده و محوری بـه شـمار مـی رود، انتخاب کنندگان یا رأی دهندگان است. در هر جامعـه سیاسـی کـه در آن نظـام هــای انـتخابـاتی‌ حـضور‌ دارند‌، این انتخاب کنندگان و رأی دهندگان هستند که با آراء و گزینش خـود کـسـانی را‌ که‌ واجد‌ صلاحیت و شایستگی لازم برای احراز یک منصب می دانند، از میان شمار عظیمـی از کسانی‌ که‌ خود‌ را واجد صلاحیت دانسته و نـامزد احـراز آن پسـت کردهاند، دست چـین کـرده و آنان‌ را‌ به آن منصب می گمارند؛ لذا رکن اصـلی فـرایند انتخابات، اقتدار و مشـروعیتی اسـت کـه از‌ سوی‌ رأی دهندگان‌ به انتخاب شوندگان اعطا می شـود.
شایان ذکر است که بـرای اولین بار‌ انتخابات در یونان و بین طبقه‌ی اشراف برگزارشد. دموکراسی یا حکومت مردم بر‌ مردم‌، یک‌ مدل سنتی و باستانی داشته که در شهرهای یونان باستان و بـر اسـاس دیدگاه فلاسفه و دانشمندانی مانند افلاطون وارسطو شکل گرفته بود، که‌ در‌ آن‌ مردم به طور مستقیم در امور عمومی شرکت می‌کردند، منتها جمعیتی که این حق را‌ داشـتند، افـراد مذکر آزاد یونانی تبار بودند نـه هـمه‌ی مردم، چرا که گروه‌های‌ بزرگی از جمعیت این‌ سرزمین‌ مانند خارجیان ساکن شهرها، بردگان، زنان و کسانی که به سن رشد قانونی نرسیده بودند، شهروند تلقی نمی‌شدند؛ لذا تـقریباَ حـدود یک دهم از کل جمعیت شهرها در قـدرت و سـیاست سهیم‌ بودند. در اروپای قرون وسطی اندیشه‌های یونان باستان به دست فراموشی سپرده شده بود و سیطره خودکامگی و استبداد، ملل حوزه‌ی تمدن باستانی یونان را قرن‌های متمادی از ریشه‌های تاریخی خود منقطع کرده‌ بود‌؛ امـا خـوشبختانه شکوفایی علمی و رشد فرهنگی که در این قرون در قلمرو دنیای اسلام به وقوع پیوست، اروپا را از فیض خود بهره‌مند کرد. اندیشمندان مسلمان از راه ترجمه‌ی کتب‌ و آثار‌ یونانیان و خوشه چینی از خرمن تمدن و فرهنگ کشورهای بزرگ باستانی نظیر ایران و مـصر و تـلفیق آنان بـا تفکرات حاصل از قرآن کریم و اسلام به سیر تفکر بشری تحرک تازه‌ای بخشیدند‌ و اروپاییان‌ ضمن ایجاد روابط سیاسی و بـازرگانی با این حوزه بسیار گسترده و پر تحرک به ویژه ضمن تماس با شرق اسـلامی هـم بـه میراث گذشتگان خود وقوف یافتند و هم از انوار‌ فرهنگ‌ دنیای‌ اسلام سود جستند. بعد از‌ آشنائی‌ غربیان‌ با پیشـینه‌ی ‌ ‌خـودشان، این جریان منشاء تحولات سیاسی شده و زمینه‌های پیدایش دموکراسی جدید فراهم شد.
به طور کلی می توان گفت مسلمانان همواره درخصوص کشـورداری‌ درگـیر بوده و با توجه به مبانی دینی مورد پذیرش خود (کتاب، سنت، عقل و اجماع) بـه طـرح تـئوری‌های مختلفی در اداره‌ی حکومت پرداخته‌اند. تاریخ صدر اسلام بیانگر نوعی دموکراسی می‌باشد؛ زیرا‌ مسلمانان‌ با بیعت عـقبه دوم نـوع حکومت و سرنوشت آینده‌ی اجتماع خود را مشخص کردند و برای امروز ایران هم، انتخابات بهترین راه است.

انتهای پیام/