سالها بعد ساکن محله صاحب الزمان شد و اکثرأ او را بچه ی «قوناخه» می شناسند.

مرتضی از همان کودکی در کنار برادرش علیرضا کمک خرج پدر بود و یک روز سیگار می فروخت، یک روز بامیه عسلی و یک روز گوجه و خیار...

شیطنت جزئی از مرتضی بود، یک نیمه شب، پلاک تمام کوچه های محله ی صاحب الزمان را که نام نرگس و شقایق و غیره داشتند را به نام علی و حسین و... تغییر داده بود و وقتی کارش تمام شده بود، توسط عابری شناسایی می شود و ساواک دربدر دنبالش می گردند و دستگیرش می کنند و بعد با ضمانت و هزار بدبختی آزادش می کنند.

مرتضی بعد از آن، دل و دماغ زندگی در ایلام ندارد، زیرا که هر روز تحت نظر است و حتی برای رفتن به مسجد والی و شرکت در جلسات شیخ مروارید هم داستان دارد، پس بار سفر می بندد و بعد از مراجعه مجدد ساواک به خانه، می رود به سمت تهران.

در بحبوحه ی انقلاب، مدتی در یک خشکباری در شوش مشغول به کار شد و بعد از چند مدت که سر ساواک شلوغ شده بود و آب از آسیاب افتاده بود، دوباره به ایلام برگشت.

علیرضا برادر بزرگترش بعد از انقلاب به جهاد رفت و مرتضی دوباره برگشت به تهران بر سر شغل سابقش، اما طولی نکشید که جنگ آغاز شد و باز هم بی قرار شد و با همان لباس های کُردی و فرجی معروفش،بی خبر برگشت و رفت به دلِ جنگ ...

علیرضا که حالا مسئول نقلیه جهاد بود،فهمید و برای آرام کردن دل مادر رفت دهلران، تا مرتضی را بیابد،اما گفتند ماشین مهماتی که مرتضی سوارش بوده برنگشته.

علیرضا که توان برگشتن به ایلام را نداشت تا پایان محاصره دهلران، آنجا ماند و بعد با دلهره به ایلام برگشت و ناگهان دید مرتضی در را برایش باز کرده و او را در آغوش کشید و گریست...

علیرضا شد رییس بنیاد امور مهاجرین جنگ تحمیلی و رسیدگی به وضعیت خانواده های جنگ زده و مرتضی هم به پیشنهاد علیرضا کلثوم دختر آزادخان را نشان کرد.

آزادخان خانه ش تهران بود و در مدتی که مرتضی آنجا بود،مثل یک فامیل و خویش خوب پشتیبانش بود.

٢٨ بهمن سال ۶١ بود، پس از اینکه علیرضا از سمینار سراسری جهاد در تهران و ایراد یک سخنرانی تند و انتقاد از توزیع ناعادلانه امکانات به ایلام برمی گشت، به همراه علی اصغر مردانی، یدالله نصرت پور در پیکان دولتی شان، توسط یک خودرو در قُم به دره پرت شدند و تنها حمید رضایی بود که توانست جان سالم به در ببرد. بعدها گفتند ترور در کار بوده و هر سه شان جهادگر شهید شدند ...

داغ سنگین علیرضا،برادر بزرگ و پشت و پناه مرتضی،کمر او را شکست...

مرتضی که دیگر تحمل ماندن در خانه را نداشت، به چنگوله رفت و خیلی زود آوازه ی دلاوری و شجاعتش در کل جبهه ها پیچید.

مردی چهارشانه و بلند قامت، با فرجی و لباس کُردی که با فارس و کُرد و عرب و لَک زبان، فقط شوهانی حرف می زد و آنقدر خود را با زبان شیرینش در دل بچه های لشگر جا کرده بود و جسارت و شجاعتش را نشان داده بود که همه می خواستند در گردانی که او فرماندهش بود باشند و به قول معروف برای حضور در کنار مرتضی که حالا به هَلَتی معروف شده بود سر و دست می شکستند.

از جسارت مرتضی این را داشته باشید که یک شب قبل از عملیات، با همسنگرش مومنی ،رفته بود داخل سنگر عراقی ها و سیم هایشان را قطع کرده و برای تحقیر بیشتر، تمام لباس های روی طناب ها را بار زده بود و آورده بود سنگر خودشان...

زبان طنز و شوخ هلتی، زبانزد کل رزمندگان بود. او را دوست داشتند، چه زمانی که در شاخ شمیران و جبهه های کردستان بود و چه زمانی که در هلت های مهران نقشی کلیدی ایفا می کرد...

مرتضای بعد از جنگ خیلی با آن مرتضای زمان جنگ فرق داشت ،چنانکه روزی روی چادرش این شعر را نوشته بود :

در سنگر حق شیر شکاران همه رفتند

یاران هَلَت چون عطر بهاران همه رفتند

چون بوی گل ،آن پاک عیاران همه رفتند

هَلَتی با که نشینی که یاران همه رفتند؟

آه و افسوس مرتضی در فراق دوستان سفر کرده لحظه ای قطع نمی شد و از اینکه از این قافله جا مانده بود ،احساس شرمساری می کرد.

اما خدا هم نمی خواست دلِ مرتضی که قائم مقام فرمانده گردان ۵٠٢ امام حسین(ع) از تیپ یکم امیرالمومنین(ع) بود ، شکسته شود تا این که دعای او مورد اجابت قرار گرفت و در ٢۵/ ١٢/ ١٣۶٩ در دامنه های قلاویزان در عملیات پاک سازی مناطق غرب کشور از وجود منافقین،صدای گرفته ای در بیسیم ها پیچید :مرتضی پرپر شد ،مرتضی به شهیدغیوری ودوستانش ملحق شد..

عکس مرتضی با آن لباس زیبای کُردی،حالا در ورودی شهر ایلام نصب شده و نامش زینت بخش یک خیابان و پُلی روگذر در شهر است و یک شهر می نازند به این فرزند شجاع

فردا سالگرد شهادت هلتی است، روحش شاد و یادش تا ابد مانا...

انتهای پیام/