آفتاب ایلام|محمدرستمی، فعال فرهنگی وهمیار طبیعت در یاداشتی با عنوان "کرونا بدر بجای سیزده بدر " نوشت:
بی شک مردمان ایران زمین در گذر روزگاران با شنیدن آهنگ بهاران جشن ها داشته اند
قبل از عید اول بر سر مزار خفتگان در خاک پاک خود می روند و اول مزارشان را عطر افشانی می کنند و سپس سفره هفت سین را پهن
با آمدن بهار لباس نو بر تن خانه جسم و جان را خانه تکانی می کنند
با آمدن گل به دشت و صحرا در سیزده به در گردهم جمع می شوند و گل می گویند و بسان گل می خندند و همه غم ها را به باد بهاری می سپارند و مهیای کار و فعالیت در سال نو
هرچند غروب سیزده بدر چیزی کم ندارد از قصه دلتنگی ها
چون اقوام آمده به خانه خود می روند تعطیلات جای خود را به رسمیت بخشی می دهد
وقتی تیرک چادر ها کنده می شود انگار حس غریبی است که وصف آنرا کلمات باز نخواهند گفت
اما دو سالی است که کرونا این میهمان ناخوانده بیش از هر چیز دیگر آداب و رسوم را هدف قرار داده است
به گرمی فشردن دست ها را به مشت تبدیل کرده است و با زدن ماسک گویی این گل است که به احترام غنچه لب فروبسته ادای احترام می کند و غنچه دیگر نمی گوید گل گل است هرچه باشد گل یکی دو پیراهن بیشتر از غنچه پاره کرده است بلکه گل گوید هرچه باشد غنچه ماسک بهتر بر صورت زده است !!!
اما در این موسم بهاران می توان چند صباحی صبر کرد و زنجیره های اتصال کرونا را قطع و کرونا بدر را جشن گرفت .
می شود تدبیری پیش گرفت که هم در مسیر وزش باد بهار قرار گرفت و تن نپوشانید از باد بهار و هم کاری کرد که ترک بر ندارد چینی نازک تنهایی
می شود شعر خواند که دلا خو کن به تنهایی که از تن ها بلا خیزد
می شود به عشق دیگری و سلامت و خود و دیگران از دور همی ها گذشت کرد تا ویروسک منحوس در خلوت تنهایی عمرش به سر آید و روزگار وصل دوباره بر آید.
می شود شاهد آخرین نفس های کرونا بود و سپس به راحتی نفس کشید.